Biri diz çöküp nilüferlere dokundu, diğeri gözlerini gölün ufkuna dikti. Çocuklar konuşmadı; çünkü böyle anlarda kelimeler yersiz olurdu. Gölün dili vardı; kuş seslerinde, hafif rüzgarda, nilüferin sarısında…
Göl, kendine bakan o küçük gözlerde çocukluğu gördü belki de: saf, dingin ve umut dolu…
Nilüferler çocukları değil, onların içindeki masumiyete açtı. Ve çocuklar da, göle değil kendi hayallerinin devamına baktılar. Depremi yaşamışlar, aile fertlerini kaybetmişlerdi.
Hatay’ın Kırıkhan ilçesi Gölbaşı’nda gölün kıyısındaki kayalıklardan eğilip göle ulaşabildikleri nilüfer çiçeğine dokundular. Çiçekler de çocuklar kadar güzel ve mutluydular. “Abla beni fotoğraf makinesi ile çek”derken gözlerinin içi gülüyordu çocukça…
Zaman, birkaç kuş kanadı kadar orada durdu. Sessizlik bir şiir gibi indi çocukların üzerlerine.
Pırıl pırıl pırıl güneşli bir günde nilüferlerin ortasında hüzün ve özlem Gölbaşının durgun sularında kaybolmuştu. Belki de büyümenin en güzel hâliydi o anlar.
