Bekir AYAZ
Eğitimci-YAZAR
Adil Kurs Merkezi
Yılda bir aklınıza geldi mi anneniz? Kapitalizmin size dayattığı günlerden birinde hatırladınız mı annenizi? Özveriyle sizi büyüttüğü, canınıza can olduğu, siz düşerken ilk sizi kaldıran anneniz olduğunuzu mu hatırladınız. Sözüm annelerini 365 gün sırtında başının üstünde taşıyanlara değil. Sözüm yılın bir günü ya da bir haftası ve yahut bir ayı annesini hatırlayanlara…
Diğerleri alınmasın üzerine. Birde annesi hasta olan çocuklar var. Onlar annelerini sırtlarında taşırlar. Nefesleri kesilse bile annelerine belli etmezler. Canları çıksa da belli etmezler. Asla of demezler! Annenin söylediği şey yanlış bile olsa tamam der gerekeni harfiyen yaparlar. Çünkü şunu çok iyi bilirler annelerin bir dediği iki edilmez. Bugün günlerden anneler günü böyle günlerde aklıma direk küçük bir kıssa gelir.
“Gecenin 2.30’unda anne telefonuyla oğlunu arar. Oğlum der. Sözü bitmeden oğlu of anne! bu saatte ne rahatsız ediyorsun, der.” Oğlum der bundan otuz yıl önce bu saatte senin sancılarınla uyanmıştım. “Doğum günün kutlu olsun” der.” Burada annelerin verdiği özveri ve işte bu sahnedeki evlatların yılda bir annelerini hatırladığı gün geliyor aklıma. Yine diyorum yılın 365 günü annesini hatırlayanlara tek sözüm yok. Ama bunu bir gün hatırlayıp diğer gün annelerine oflayanlara sitemim. Anneler günü gelince bencilce hareket eden bir sürü insan oluyor. Soğuk bir mezar taşına gidip annelerin anneler gününü kutlayacak insanları unutanlar var. Olur olmadık empati yapmadan paylaşım yaparak sosyal medyada ilgi çekmeye çalışanlar. Psikoloji sosyal medyanın insanların beğenilme egolarını tatmin eden yer olarak tarif ediyor. Hatta bu konuda halkoyu ile seçilmiş belediye başkanları bile konuyu dikkate almıyor. Doğumunda annesini kaybedenler, anne sevgisini tatmayan çocuklar, annesinin son nefesini gözünün önünde veren insanlar için aslında yapılan her bir paylaşım travma etkisi yaratıyor. Farkında değiliz. Saçma sapan ego tatmini için yapılan paylaşımlarımızla gündeme oturmak istiyoruz. Eğer bugün özelse ve bugün annelere aitse sadece annelerle geçireceğimiz özel anlar olmalı bizler için.
Bir gün İstanbul Kadıköy İskelesinden vapurla İstanbul turuna çıkmıştım. Elimde bir simit ve bir çay vardı. Çayın tadını hissediyor, simidin lezzetine varıyordum. Karşımda boğazın tüm güzelliği, Kız Kulesi, boğazın kokusu ve martıların güzel çırpınışları vardı. Tam yanımda bir bayan oturmuş elindeki telefonla bulunduğu yerin fotoğraflarını çekip duruyordu. Hatta o kadar çok fotoğraf çekiyordu ki kendini kaybetmiş gibiydi. Yolculuğun sonunda hanımefendi ile konuştum. Bu yolculukta yolculuğu ne kadar yaşayabildiniz dedim. Fotoğraf çektim dedi.
Anı yaşayabildiniz mi? Üzerinize gelen dalga damlacıklarını hissedebildiniz mi? Martıların sesindeki notayı? Boğazın kokusunu içine çekebildiniz mi? Soruların tümüne hayır cevabını almıştım. O anı yaşamayan bir insandan bahsediyoruz. Oysa telefonum cebimdeydi anın tadını çıkarttım ben. Hangi resim bana o anın hazzını verebilirdi ki? Bu sorunun cevabı “hiçbiri” olacak. Konumuz anneler günü hediyelerin, çiçeklerin alındığı annelere uğrandığı ve resim çekilerek sosyal medyada paylaşılan günden bahsediyoruz. Ne kadar empati yapabildik? Annesi olmayanları, annesini kaybedenleri, annesini hiç görmeyenleri neden hesaba katmıyoruz! Anne ve baba diğer günlere benzemez. Anne ve baba herkesin en derinden yaşadığı duyguların başında gelir.
Herkesin zaafı anne ve babasıdır. İstediği kadar sevmiyorum dese bile anne ve babasına aşıktır her çocuk. O yüzden empati yaptığınızda paylaşım yapmamanız gerektiğini anlarsınız. Şimdi size empati sorusunu veriyorum. “ Anne ve babanız yaşamıyor olsaydı. Hatta zorlaştıralım bu soruyu anne ve babanız gözünüzün önünde can vermiş olsaydı bugün bu paylaşımları yapar mıydınız?” Cevabını ben vereyim yapamaz bugünün geldiği için acı dolu yüklü olurdunuz.
Bazı konular çok hassastır. Sizin en özeliniz olmalıdır. Bugün annelerinizin anneler gününü en özel şekilde kutlayın. Kimselerin görmesine, duymasına gerek kalmadan!.. Sadece siz ve anneniz olsun.
